W grupie Indian Tekuko, należących do plemienia Guarani, panuje ciekawy obyczaj nazywany przez antropologów „świętem zgody” Dotyczy on tylko i wyłącznie osób mających kontakt z ciemnymi siłami, czyli szamanów. Ponieważ ich decyzje nie podlegają jakiejkolwiek kontroli czy krytyce, często zdarza się, że wątpliwości dręczące szamana wyrażają się nocnymi krzykami, przerywającymi sen mieszkańcom pobliskich chat. Naukowcy uważają, że bliskie jest to temu, co w kulturze europejskiej nazywamy „wyrzutami sumienia”.
W dzień poprzedzający święto zgody szaman daje kacykowi (szefowi grupy) lub kacyczce znak kogo ma na myśli i następuje wygrzebanie zwłok pomyślanej przezeń osoby, bo to ona zakłóca sen szamana. Plemię oddala się na brzeg rzeki, a szaman układa ciało głową skierowaną na północ i pije ognistą wodę w swojej chacie. Jeśli o świcie ciało obróciło głowę na wschód, znaczy to, że nastąpiła zgoda między szamanem i martwym i całe plemię pije ognistą wodę. W przeciwnym przypadku zwłoki są znowu pogrzebane i ceremonia powtarza się w następnym roku.
Migotanie słów 
Nie wierzę.
Ale jeśli to prawda, to rzuca to ciekawe światło na stan umysłów rządzących pewnym krajem, którego nie będziemy wytykać palcem, a który nazywa się na Pe.
Wytykać nie będziemy ale co zostało z ciał układać wzdłuż południków wkrótce zaczniemy. Bo jak mówi stare przysłowie w języku na pe, „nasi zmarli pracują na nas”.
Niech zgadnę… zwłoki spojrzą oczywiście na Wschód (a niektóre, dla pewności, może nawet pokażą palcem), a Szaman już będzie wiedział, jak to zinterpretować. Oj, nie będzie to święto zgody… Ale może chociaż Szaman przestanie drzeć się po nocach i zaśnie – jak na starego, zmęczonego szamana przystało.