Ciepłe pozdrowienia dla turystów

Jak gdyby mało mu było wędrówki po Azji na tysiące kilometrów, Ferdynand Ossendowski w roku 1925 wraz z żoną wybrał się samochodem do Afryki. Wrażenia z Maroka opisał w wydanej w 1926 roku Płomiennej północy i nieomal równocześnie pojawiło się wydanie angielskie zatytułowane Fire Of Desert Folk: The Account of a Journey Through Morocco. Rozchodziło się jak ciepłe bułeczki, niegorzej niż jego Lenin i chyba wraz z Sienkiewiczem był największym polskim sukcesem literackim sprzed WWII. Ta książka po angielsku doczekała się przedruków ostatnio w latach 2005 i 2013 (może były i inne wydania, tego nie wiem) a u nas książka ukazała się znowu w roku 2013. Rozbawiło mnie, że dość zamaszyste cięcia w wydaniu angielskim wyeliminowały tę anegdotę, którą tu z pierwszego wydania z rozdziału IX Przez wyschłe rzeki przepisuję:

Czarne dzieciaki biegły ku pędzącemu samochodowi, krzycząc radośnie: Ui-luil! Ui-luil!

Dość jednak trochę baczniej im się przyjrzeć, a odbiegają i, zatrzymawszy się, wyciągają w naszą stronę ręce z rozstawionemi palcami.

Jest to pospolite ludowe zaklęcie od „złych oczu”, podobno doskonale działające na poczekaniu. Podaję receptę dla amatorów:

Gdy się podejrzewa kogoś, iż spojrzał „złemi oczami”. przynoszącemi nieszczęście lub chorobę, należy wyciągnąć w jego stronę rękę, złożoną w pięści, nagle wyprostowawszy i wyprężywszy palce, wyrzec krótką formułę:

– Khamsa fi Ainek!

Słowa te po polsku brzmią: „Pięć palców ci w oko!”

Gdzieś czytałem, że Napoleon I używał tego zaklęcia, czyli „fal” podczas kampanji egipskiej.

Jest tam i inny ciekawy urywek (ten owszem, obecny i po angielsku), ale ponieważ to zupełnie inna melodia, zamieszczę go w innym wpisie.

PS. W swoim komentarzu na G+ Marek Eyal dorzucił linkę do graficznej ilustracji tego zjawiska.