Walka z inwazją

Bardzo rozpanoszyły się bataty. Decyzja: „batatom mówimy – nie” i oczyściliśmy z ich zieleniny spory teren. Poszła do sławnych siedmiu żołądków każdej z zaprzyjaźnionych krów, choć podobno ta strawa podnosi kwasowość ich mleka. Oczywiście nie rozumiem tego, bo jak wiadomo batata to słodki ziemniak, co czuje się zapiekając je z odrobiną oleju (jeden, pokrojony w centymetrowe krążki, jest kolacją dla dwóch osób).

Wśród wygrzebanych (a część ich jest tu uwidoczniona) zwraca uwagę ich zaprzyjaźniona, spleciona para (rozdzieliliśmy). Ale to wcale nie koniec plantacji, bo wiele małych zostało w ziemi i za jakiś czas przestaną bawić się w chowanego.

O wielu ważniejszych i ciekawszych sprawach nieco później, bo chwilowo ułamki ciągłe panoszą się w mózgu i w czasie, nie zostawiając energii na resztę świata. Chyba i o nich kiedyś opowiem, choć nie jest to temat zajmujący dla tych, co się nim nie zajmują.