Maseczki

Mamy. I to trzech typów. Ta wielka, z filtrem, wygląda nader fachowo i słusznie, kosztowała sporo, ale pracowaliśmy w domu z różnymi strasznie śmierdzącymi rozpuszczalnikami i lepiej było przepłacić niż ryzykowac.

Skromniejsze, ale sensowne, używane na budowach, z aluminiowym zaciskiem na nos, chroniły nas przy cyklinowaniu i podobnych działaniach. Kupione przez Sieć miały znośne ceny, koło półtora reala. W sklepach z materiałami budowlanymi stoją chyba dwa razy drożej.

Takie białe, bardziej dekoracyjne, żona kupiła przez przypadek. Nasze działania prosiły też o ochronę włosów (raz nie nałożyłem nic na głowę i stałem się całkiem rudy) i kupiła paczkę siateczek na włosy, a w domu odkryła, że to nie siateczki a maseczki. A niech im tam. Zostały w domu na czasy przeziębienia, 50 razy po 23 centavos to nie taka strata.

Przed tygodniem, po nagłośnieniu pierwszego przypadku koronawirusa w Rio de Janeiro, podobne maseczki z detalicznej ceny 27 centavos w aptekach skoczyły do 75 centavos.

Nieliczne maseczki, które przetrwały cało w paru aptekach, po kolejnych trzech dniach kosztowały już 1 reala, ale na ogół to ich nie było.

Jeszcze dwa dni i pojawiły się, ale po 3 reale. Pan z apteki zapewniał mnie, że to świetna cena, bo maseczek więcej nie będzie, bo robione są w Chinach a z Chin nie dostarczają więcej materiału. I to takie gadanie w kraju z wyśmienicie rozwiniętym przemysłem tekstylnym.

Gdy dojdą w cenie to tysiąca reali, wystawimy te nasze na licytację. Nam one do niczego, bo jeśli zachorujemy, nie będziemy wychodzili z domu, a jak nie zachorujemy to nakładanie takiej maseczki będzie niehumanitarne, bo wirus może umrzeć ze śmiechu.