Chyba trzeba zacząć od grudnia 1941 gdy hrabia generał (a może generał hrabia, tak czy inaczej wyjątkowo paskudny typ) Hans Emil von Sponeck nakazuje dowodzonej dywizji wycofanie się, by uniknąć okrążenia przez Rosjan. Ale Führer oznajmił, że ani krok wstecz i generał dostaje wyrok śmierci (zamieniony przez Hitlera na 7 lat więzienia, ale po 30 miesiącach go tam zastrzelono).
Podobnie chciał działać generał Erich Hoeppner (równie obrzydliwy typ), sugerował skrócenie linii frontu, ale rzecz była nieco zagmatwana i Hitler „tylko” wydalił go z Wehrmachtu (bez prawa do emerytury – czy za to gość wziął udział w spisku z 1944 roku?). A potem, aby zadowolić ducha niemieckich prawników, przepuszcza przez Reichstag dekret dający mu nieograniczone prawa do stanowienia o życiu i śmierci wszystkich obywateli Rzeszy. Oczywiście generalicja doskonale rozumie, że to ich przede wszystkim dotknie ta zasada.
Ale niezrozumiałe ciosy się mnożą, Rundstedt, Stülpnagel, Brauchitsch, Guderian i Hoeppner znikają, Reichenau trafia udar mózgu, itd, itp – nieufność i wrogość między Hitlerem a jego dowódcami armii narasta.
I nawet służalczego Keitela wódz wodzów nazywa „kinowym portierem”.
A w Berlinie wtedy brakowało 20-piętrowych wieżowców, z których generałowie mogliby wyskakiwać, by zademonstrować swój smutek.
Migotanie słów 
Andsolu drogi, uproszczenia są przydatne, a czasem nawet konieczne.
Ale wrzucając do jedego worka nazistowskich fanatyków w rodzaju Guderiana i Reichenaua z jednej, a takiego Stülpenagela (który przejrzał na oczy już w 1934 roku) z drugiej strony dokonujesz zabiegu nie tylko nieuzasadnionego ale również niekonie
cznie służącego uwiarygodnieniu tezy.
Innymi słowy: Maria Callas była śpiewaczką, Violetta Villas Villas również.
Co nie zmienia faktu, że nie jest lekkie dziś życie tak fanatycznych pro-putinowskich generałów jak i tych, którym wcale nie podobało sie wysadzanie mieszkalnych bloków w Rosji w 1999 r.
Nie zmienia. Jednakowoż porównanie kuleje i będziemy się upierać przy swoim. Bo – proszę szanownego Andsola – istnieje coś takiego jak gradacja winy i odpowiedzialności. Jak również kontekst. Z faktu, że Reichenau (przy świadkach) miał w trakcie lotu samolotem udar (miał) i był jedną z najgorszych nazistowskich kanalii nie wynika jeszcze, że przytrafiło mu się nieszczęście w trakcie pełnienia obowiązków służbowych w sposób, który nie spodobał się Adolfowi H. . Fiurerek z wdzięczności i uznania dla zasług w szerzeniu nieludzkich pomysłów (tzw. Reichenaubefehl jest jedną z najbardziej ponurych kart w historii niemieckich sił zbrojnych) podarował wdowie i dzieciom majątek warty fortunę.
Więc nie jest to dobry przykład w sensie, że nie ilustruje tezy. W przypadku Guderiana było jeszcze inaczej: bydlę, ale zdolne w sensie strategicznego geniuszu. Jego geniusz nie pasował jednak do geniuszu Adolfa H. którego militarny geniusz musiał być najgelniajniejszy ze względu na pełnioną funkcję nieomylnego przywódcy. Więc Guderian został odwołany ale po kilku miesiącach znów wyciągnięty jak królik z kapelusza i posłany na odcinek ratowania Rzeszy przed nieuchronną już klęską.
Pakowanie tych dwóch psycholi do tego samego wora co spiskujący przez dekadę ( i w końcu stracony za udział w spisku) Stülpenagel jest moim skrommnym zdaniem trochę nieteges. W sensie, że żaden z nich tam kolektyw złączony wspólnym losem niełaski ze strony i w wyniku.
Więc o ile bycie kimkolwiek na dworze Włodzimierza Nieomylnego I (Czekisty) jest najoczywiściej niebezpieczne dla dworzan – to prezentowana galeria niemieckich ekwiwalentów nie spełnia kryteriów, których oczekujemy od wymownego porównania.
Touché. No więc umieram. Z podziękowaniami, zresztą.