Słynny kot

Siedem martwych i dziwnych języków, którymi włada, mogą wydawać się niedobrą inwestycją, ale gdy siadam w jego pokoju, który w nocy jest mu też sypialnią, nie odczuwam tego i nie widzę jego nieco wytartej marynarki (a nigdy go bez niej i bez kamizelki nie widziałem), bo widzę tylko jego mieniące się dziwnymi ognikami oczy gdy opowiada rzeczy, których nie ma w Internecie. Zaskoczył mnie też dziś, tym kotem. Wspomniałem, że zastanawia mnie ekonomiczne znaczenie 90 milionów kotów w Stanach Zjednoczonych, a on tylko lekko pokręcił głową.

– Ale pewien nieistniejący kot miał dużo większy wpływ na świat. Nie jest całkiem jasne kim był jego twórca. Mówiono o nim Syryjczyk, ale jego znajomość form literackich wskazuje na pochodzenie – a może tylko na wykształcenie – greckie. Musiał być zamożny, sądząc ze wspominanych w jego opowieściach imion gości. To dawało mu chyba pewną miarę ochrony za zbyt ostry język i niecodzienne pomysły, ale mimo tego w opowiadanych przez niego pełnych fantazji historyjkach nie odważał się mówić „widziałem, słyszałem”. Przypisywał wszystko rozmowom ze swoim kotem. Była tam mieszanka, coś jakby połączyć to, co mówili baron von Münchhausen i Jean-Jacques Rousseau. Poważne rozważania przeplatane opowieściami o ściąganiu ryb ludziom z kuchni. Słuchaczy to bawiło, a przełożeni szpiegów zapewne uznawali, że ciąganie po sądach za opowieści kota będzie zbyt dużym krokiem w kierunku śmieszności. No i uchodziło to Syryjczykowi na sucho, choć wiele było tam gorzkich słów o władzach okupacyjnych, o korupcji, o niechybnej karze za nią.

– Czy ktoś to spisywał?

– Tak, oczywiście, ale w kolejnych zapisach widoczny jest proces uszlachetniania opowiadającego. Zapominane są coraz częściej jego psikusy i wybryki, zapomina się, że Syryjczyk poprzedza wszystko wstępem „jak mój kot mówi” i opowieści ewoluują w stronę poważnej literatury.

– Zabawne, że nigdy nie słyszałem o tym kocie.

– Słyszałeś, i to nie raz.

– Niemożliwe, przecież bym to zapamiętał!

– Wręcz odwrotnie – uśmiechnął się mój rozmówca. – To niemożliwe, żebyś nigdy nie słyszał. – Wytrzymał przez parę chwil moje pytające spojrzenie i wreszcie dodał litościwie: – miał na imię Jezus.