Po co to komu?

Jak wiele tysięcy rodaków, spędziłem dziś dwie godziny oglądając film Sekielskich „Tylko nie mów nikomu”.

Inni wkrótce go oglądną, choć będzie spora grupa tych, co nie oglądną „dla zasady”, czyli z głębokiego przekonania, że wiedzą, co w nim jest, mianowicie niedopuszczalny i nieusprawiedliwiony atak na KRK. Więc nie ma potrzeby streszczać (zresztą, jak streścić na parę linii cierpienia odczuwane przez dziesięciolecia?), komentować (tym zajmie się episkopat) czy przewidywać moralny wstrząs, który nie nastąpi (i o tym za chwilę).

Czemu piszę, powiadamiając świat i kilkadziesiąt zaglądających tu osób, że oglądnąłem film? Dlatego, że chcę zastanowić się „na głośno” komu ten film ma czy może służyć, kogo może poruszyć.

Łatwo zacząć wyliczankę „na nie”. Niczego nie zmieni w postawach czy przekonaniach rządzącej formacji (włączając tu wszelkich dziennikarzy na usługach), bo bez poparcia KRK będą mieli przy wyborach tyle głosów co Razem. A reakcję tej instytucji już znają bez czekania na oficjalne komunikaty.

Znam ją i ja. Nie mam pojęcia jaki jest procentowy rozkład wśród kleru na tych, którzy wierzą w istnienie Boga i tych, którzy są zajęci swoją codziennością, ale mam za oczywiste, że obie grupy są liczne i obie mają silne argumenty, by przedłożyć dobro instytucji ponad wszelkie inne wartości (choć przypuszczalnie motywacje w obu grupach są odmienne). Można marzyć, że i tam pojawi się ichni Gorbaczow, który pomoże temu wszystkiemu rozpaść się, ale w porównaniu z KRK Związek Radziecki był w dziecięcym wieku i nie miał doświadczenia w moralnej konstypacji. A nie chodzi o marzenia, a o realną refleksję co ten film może Krajowi przynieść.

Nie zmieni to nastawienia dużej liczby rodziców, bo to piękny mit, że rodzice mają przede wszystkim na oku dobro swoich dzieci (tu nieuchronne pytanie: przychodzi ksiądz, chce mego syna wywieźć na tydzień na Wyspy Kanaryjskie, a mnie ani przemknie przez głowę pytanie: „a po co mu on?”) – przez wieki było w wykształconych klasach normalne, że „oddaje się” jednego syna Kościołowi, bez myślenia czym to dla niego będzie – i jakaś odmiana tego myślenia pozostała w ludzie. Nawiasem, w GW biegną reportaże o Tajlandii, jak cała wioska może cieszyć się, że dziewczyna pójdzie na prostytutkę w Danii czy gdzieś indziej; różne wioski mają różne radości, ważne, żeby wioska coś z dziecka miała.

Ale jest grupa, która zyska wiele na pojawieniu się tego filmu. Dzieci.

Najpierw drobne wspomnienie jak na koloniach jako dziesięciolatek (oj, strasznie dawno temu to było) słuchałem uświadomionych i wszystko o seksie wiedzących czternastoletnich kolegów – na przykład o tym, że jeden miał sąsiadkę, której mąż zboczeniec wkładał jej w zadek a nie z przodu i ona od tego wkrótce umarła. Wtedy (krytyczne myślenie zaczęło się u mnie gdy przy porodzie nie wystawiałem na świat ani głowy, ani nogi, a pupę, i trzeba było mnie obracać) wydawało mi się to bardzo podejrzane, ale jak dziesięciolatek miał kontestować doświadczonych starszych kolegów?

Dzisiaj słysząc o takiej śmierci dziesięciolatki gromadnie by wybuchały śmiechem, może pytając czy ta żona to wiewiórka – w naszej (zachodniej) kulturze naprawdę strasznie dużo pod tym względem się zmieniło i choć oceny emocjonalne i etyczne mogą przypominać pradawne, to wiedza o świecie seksu wśród dzieci jest prawie taka sama jak w średniowieczu. Kiedyś z powodu jednego rodzinnego łóżka, teraz z powodu prasy, pism i internetu.

Więc dziś dziecko wie co to znaczy gdy ksiądz chce mu robić loda czy łapie za nieopierzoną cipkę, ale może nie wiedzieć, że to łajdak i kanalia. Film z pewnością jest i będzie oglądany przez mnóstwo dzieci i dowiedzą się one, że ten miły pan wichrzący włosy to śmiertelne niebezpieczeństwo, że można i trzeba mu się przeciwstawić. I upowszechnienie tej świadomości wśród dzieci miast i wsi naszego Kraju będzie wielką zaletą filmu Sekielskich.

Konkluzja: to jest film dla dzieci. Ciekaw jestem czy przy tworzeniu go myśleli o tym.