Suszenie rąk przed serwem czyli krótka pamięć internetu

Wydaje się, że w Polsce „Star Trek” nie został Gwiezdną Wędrówką, lecz przyswojono nazwę w angielskiej wersji. Po portugalsku przełożono ją na „Jornada nas Estrelas”, Podróż do Gwiazd i zwrot wszedł także do opisów sportowych jako sposób serwowania w siatkówce. Podobno Bernard Rajzman go wymyślił w czasie Olimpiady w Los Angeles w 1984 roku. Chodzi o posłanie piłki tak wysoko jak można, bo spadając w polu przeciwnika może mu przyczynić wiele przykrości.

Gdy grał w brazylijskiej drużynie, kibice bardzo się cieszyli gdy serwował i często cieszyli się zasadnie. Wiele punktów przysporzył (dodajmy, tak jak Bernardo Rezende jego serwem zwanym „Podróż na dno morza”), ale ekipa z owych lat została zapamiętana jako „pokolenie srebrnego medalu”, bo zdobycie złotego jakoś im nie wychodziło.

Czemu, ach, czemu? – zastanawiali się kibice i pewną sugestię tu podsunę, ale najpierw opowiem co wyczytałem o dalszych losach pana Rajzmana, bo zainteresowało mnie gdzie po latach ląduje ktoś, kto wybierał się aż do gwiazd.

Więc w zasadzie, jak na człowieka mającego 62 lata, a nie mającego wykształcenia czy innych talentów, o których Wikipedia chciałaby pisać, ma się nieźle. Gdy przestał grać, wdał się w latach 90-tych w politykę. Zaczął wysoko, ale pod nienajlepszą gwiazdą, której imię było Fernando Collor. Był u niego szychą od sportu, potem, po impeachment Collora zjechał na posła stanowego w stanie Rio de Janeiro, a potem i z tego sportu odpadł. Ale zdołał się zaczepić w Brazylijskim Komitecie Olimpijskim i znowu jeździł na olimpiady, ale nie musiał biegać po boiskach.

Niestety, półtora roku temu został zwolniony w owym komitecie z funkcji dyrektora relacji międzynarodowych, czyli przestał otrzymywać miesięczną pensję 45 tys. reali. W złotówkach to niezbyt odmienna liczba.

Myślę, że proszenie krewnych o wsparcie nie grozi mu w przyszłości, bo jeśli przez parę lat dostawał lekko licząc po pół miliona, to czuję, że zdołał czule uciułać parę milionów i jakoś sobie będzie radził.

Na przykład oglądając stare nagrania jak to przygotowuje się do serwu. Zawsze w ten sam sposób. Staje przy poprzeczce z ręcznikami, na której widać nazwę marki – marka znana, ręczniki średniej jakości, ale siatkarza zadowalają, bo bardzo starannie i długo ociera się z potu, tak długo, że czasami sędzia daje znak, że albo weźmie się do serwowania albo zrobi to za niego drużyna adwersarzy.

Było tajemnicą poliszynela, że za wybór tego sztafażu dostawał nieprzyzwoicie wysokie kieszonkowe, a tak duże, że było raczej walizkowym. A niczego kolegom nie odpalał, więc oni tak byli tym wkurzeni, że odwzajemniali się jemu w grze (czytaj: nie dasz kasy, nie dostaniesz piłki) i nastrój był taki, że tylko cudem zostali znani jako pokolenie srebrnego medalu, bo mogło się skończyć na pokoleniu kamienia łupanego.

Czemu nie potrafię znaleźć na ten temat żadnej wzmianki w Sieci? W wymyślaniu hipotez mam trochę wprawy, więc zacznę od najprostszej: nie umiem szukać. Następna: świętości nie szargać, przecież ten człowiek jest w International Volleyball Hall of Fame w Massachusetts. Kolejna: adwokaci od sportu dbają, by żadne niesprawdzone wieści o sportowcach nie zatruwały szlachetnych igrzysk i ich otoczki. I jeszcze jedna: przecież to takie starocie, że kto by to spamiętał.

Tak czy inaczej, jeśli ktoś mi powie, że w Sieci można wszystko znaleźć, brwi mi się wzniosą ponad czaszkę i zaskoczony wydukam: „azaliż?”